Kumpas Davası - Theatrics in Robes

Fatih Altaylı’nın gözaltına alınması, Türkiye’de ifade özgürlüğünün, hukuk devletinin ve yargı bağımsızlığının nasıl sistemli şekilde çökertildiğini gösteren acı ve sembolik bir vakadır. Ancak mesele yalnızca bir gazetecinin gözaltına alınması değildir; mesele, gerçekliğin parçalanması, hukukun araçsallaştırılması ve yargının artık yalnızca emir-komuta zinciriyle değil, sosyal medya dürtüsüyle hareket eder hâle gelmesidir.

İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı, Altaylı’nın sosyal medya kanalında Cumhurbaşkanı Erdoğan’a tehdit içeren sözler sarf ettiğini iddia ederek, “Cumhurbaşkanını tehdit” suçundan gözaltı işlemi başlattı. Ancak bu kararın dayandığı “delil” olarak sunulan video, açıkça bağlamından koparılmış, makaslanmış bir içerikten ibaret. Fatih Altaylı’nın analiz ve yorum niteliğinde yaptığı bir konuşmadan sadece birkaç saniyelik bir kesit alınmış; öncesi ve sonrası çıkarılmış. Eleştirel, hatta ironik bir ifadenin yalnızca rahatsız edici kısmı izole edilerek tehdit anlamı yüklenmiş. Bu, hukuki değil, iletişimsel bir kumpastır.

Ceza hukukunda tehdit suçu, ciddi, açık, doğrudan ve mağduru korkutmaya yönelik somut bir tehlike taşımalıdır. Eleştiri ya da hiciv bağlamındaki ifadeler, suçun unsurlarını taşımaz. Üstelik Türk Ceza Kanunu’nda “Cumhurbaşkanını tehdit” diye özel bir suç tipi de yoktur. 299. madde “Cumhurbaşkanına hakaret” başlığını taşır; o da özel bir korunma değil, yalnızca cezanın ağırlığına ilişkin bir hükümdür. Fakat bu olayda hem suç uydurulmuş, hem de delil olarak sunulan içerik manipüle edilmiştir.

Daha da çarpıcı olan ise gözaltı kararının zamanlamasıdır. Sabah saatlerinde Cumhurbaşkanı danışmanlığı ve dalkavukluğu yapan Oktay Saral, Altaylı’yı hedef alarak “Suyun ısınıyor” diye tvit attı. Akşam saatinde gözaltı gerçekleşti. Bu, yargının artık yalnızca Saray’ın değil, Saray çevresindeki sadakat baronlarının parmak hareketiyle işlem yaptığını gösteriyor. Hukukun yerini sosyal medya tetikçiliği almış durumda. Savcıların delil değil, emojilerle işlem yaptığı bir düzene geçmiş bulunuyoruz.

Bu olay yalnızca Altaylı’nın değil, kamuoyunun tamamına verilmiş bir gözdağıdır. Gözaltıların amacı suçla mücadele değil; toplumu sindirme, düşünceyi bastırma, eleştirel aklı felç etme pratiğidir. Bu gözaltı, mahkeme kararı değil, bir mizansendir. Delil yoksa yaratılır. Suç yoksa icat edilir. Hukuk, artık rejimin istediği senaryoyu meşrulaştıran bir aksesuar işlevi görüyor.

Bunu bir dönüm noktası olarak değil, çürümenin ulaştığı bir eşik olarak okumak gerekir. Giderek daha fazla kişi, “Ne dedi ki gözaltına alındı?” sorusunu sormaya alıştı. Bu alışkanlık, toplumun hukuksuzluğu kanıksadığını, hukuki reflekslerin körleştiğini ve susturma pratiklerinin olağanlaştığını gösteriyor. Eskiden hukuksuzluklar öfke yaratırdı; şimdi sadece yılgınlık yaratıyor. Asıl tehdit işte budur.

Fatih Altaylı’nın sözleri, yargılanmayı değil, tartışılmayı hak ediyordu. Ama bu rejimde tartışma alanı kalmadı. Artık söylenenin ne olduğunun önemi yok; kime dokunduğu önemli. Kimlerin kutsal sayıldığı ve kimlerin susturulmak istendiği önceden belirlenmiş durumda. Gerisi göstermelik işlemler.

Bu sistemin adı hukuk devleti değildir. Bu bir bağlam katliamıdır. Delil olarak montaj sunan, suç tanımını keyfi olarak genişleten ve sosyal medya çağrısıyla gözaltı yapan bir düzende hiçbir yurttaş güvende değildir. Adaletin yerini performans almıştır. Bu performansın rejimi beslediği yerde hakikat, ifade özgürlüğü ve hukuk birer nostaljiye dönüşmüştür.

Ama Saray’ın hâlâ farkında olmadığı bir şey var: Bu kadar yerlerde süründürülmüş bir yargı, bu kadar yok edilmiş bir hukuk devleti ve tamamen tükenmiş bir demokrasi ortamı, hiçbir rejim için sürdürülebilir değildir. Erdoğan rejimi artık sadece iktidarda kalmakla meşgul değil; aynı zamanda kendi sonunu da hızlandırıyor. Çünkü yargıyı her sabah bir trolün tvitiyle harekete geçirecek kadar aşağılamak, kurumsal devletin mezar taşını dikmektir.

Bugün Erdoğan’a “Sultanım, yürü, ümmet arkandan gelir” diyen baş dalkavuklar, aslında hem Erdoğan’a hem de onun iktidarının meşruiyetine zarar veriyor. İki gün önce Oktay Saral’ın “Sultanım…” tviti konusunu ele almıştım. Oktay Saral gibi tipler, Erdoğan’ın kendi çöküşünü hazırlayan işgüzarlardır. Korku üzerinden kurulan her düzen gibi, bu düzen de önce kendi iç çürümüşlüğünden çökecektir. Çünkü hukuk devleti çöktüğünde, iktidar artık sadece bir tahammül rejimi olur. Ve o tahammül bittiğinde, çöküş kaçınılmaz olur — hem biçim olarak, hem zaman olarak.

Theatrics in Robes

The detention of Fatih Altaylı is a bitter and symbolic case that lays bare how freedom of expression, the rule of law, and judicial independence have been systematically dismantled in Turkey. Yet the issue is not merely the arrest of a journalist; it is the fragmentation of reality itself, the weaponization of the legal system, and the transformation of the judiciary into an institution that operates not only by command but by the impulses of social media.

The Istanbul Chief Public Prosecutor’s Office launched an investigation into Altaylı, claiming he made threatening remarks about President Erdoğan on his social media channel, and initiated legal proceedings on the charge of “threatening the President.” However, the so-called “evidence” is nothing more than a blatantly manipulated and decontextualized video clip. A few seconds were extracted from a longer statement in which Altaylı was offering political analysis and commentary. The beginning and end were removed, isolating only the most discomforting portion—stripped of its ironic or critical tone—and rebranded as a threat. This is not a legal process; it is a communication trap, a staged ambush.

In criminal law, for something to constitute a threat, it must present a serious, explicit, and direct danger aimed at instilling fear in the target. Critical or satirical statements do not meet these legal criteria. Furthermore, the Turkish Penal Code contains no specific crime called “threatening the President.” Article 299 refers to “insulting the President”—and even that merely increases the sentence; it doesn’t constitute a separate category of protection. In this case, both the crime was invented, and the “evidence” was manipulated.

What’s even more striking is the timing of the arrest. In the morning, Oktay Saral—a man who has made a career out of flattering and serving the Palace—posted a tweet targeting Altaylı: “The water is heating.” That same evening, Altaylı was detained. This clearly shows that the judiciary in Turkey no longer acts solely at the behest of the Palace, but now moves at the snap of a finger from the surrounding ecosystem of loyalty barons. The legal system has been replaced by social media vigilantism. Prosecutors no longer act on evidence; they act on emojis. We now live in a system where decisions are made not by jurists, but by trolls.

This is not merely about Altaylı—it is a warning shot to all of society. The purpose of such detentions is not to combat crime, but to intimidate the public, suppress dissent, and paralyze critical thinking. This arrest was not a legal act but a performance. If there is no crime, one is fabricated. If there is no evidence, it is invented. Law, in this regime, functions as a prop to legitimize whatever script the regime wishes to stage.

We must not read this as a turning point, but as a new depth in the ongoing decay. More and more people are getting used to asking, “What did he say to get arrested?” rather than, “How can this be happening?” This mindset reveals that illegality is being normalized. Legal reflexes are dulling, and suppression has become ordinary. Once upon a time, injustice provoked outrage. Now, it merely causes fatigue. And that fatigue is the true danger.

What Altaylı said deserved debate, not detention. But in this regime, the space for debate has vanished. It no longer matters what is said, but whom it offends. The boundaries of what may or may not be said are now preordained. The rest is just procedural theater.

This cannot be called a rule-of-law system. This is a massacre of context. In a state where spliced videos are presented as evidence, where legal definitions are arbitrarily expanded, and where arrests are triggered by online provocateurs, no citizen is safe. Justice has been replaced by spectacle. In a regime sustained by spectacle, truth, freedom of expression, and the law have become mere relics—nostalgic notions of a lost republic.

And yet, the Palace remains unaware of a critical truth: a regime that has so thoroughly degraded its judiciary, destroyed the rule of law, and extinguished democracy cannot be sustained. The Erdoğan regime is no longer simply clinging to power—it is actively accelerating its own demise. To drag the judiciary so low that it responds to a troll’s tweet each morning is to hammer the final nail into the coffin of institutional governance.

The sycophants shouting “My Sultan, march, and the nation will follow” are not helping Erdoğan; they are damaging him. Just two days ago, I wrote about the tweet by Oktay Saral that began with “My Sultan…” Figures like Saral are not defenders of Erdoğan—they are the busybodies accelerating his collapse. Like all systems built on fear, this one will rot from within. When the rule of law collapses, governance becomes a matter of mere endurance. And once that endurance is gone, collapse is inevitable—in both form and timing.