The TACO Trade: Trump’s Tariff Bluff - TAKO Ticareti: Trump’ın Gümrük Vergisi Blöfü

Wall Street, ever the poetic observer of political folly, has coined a new term to describe the Trump-era trade doctrine: the TACO trade—short for “Trump Always Chickens Out.” It’s not a culinary metaphor, though there’s plenty of heat and no shortage of filler. It’s an investment shorthand born out of experience: bet that Donald Trump will threaten economic Armageddon via tariffs, rattle the markets, posture like a strongman, and then quietly walk it all back.

When a reporter recently invoked this moniker, Trump erupted. “I gave the EU a 50% tariff,” he snapped. “They called up and said, please, let’s meet right now. You call that chickening out? Don’t ever say what you just said.” What followed wasn’t a defense grounded in data, but a masterclass in Trumpian bravado: never explain, never retract, just double down—preferably with a lie.

Trump once claimed that he would have over 200 trade deals signed in 90 days. That’s not economic diplomacy; it’s late-night infomercial logic. No trade office, domestic or foreign, could identify even a fraction of that number. But accuracy was never the point. The claim served a higher narrative function: cast himself as a relentless dealmaker in a world of weaklings, even if the scoreboard read differently. It was gaslighting disguised as governance, and the scoreboard, when read carefully, tells a story that undermines the myth.

Take the much-touted “Phase One” trade deal with China during his first term. Trump called it “historic,” a “massive win for American farmers,” and “the biggest deal ever seen.” What it actually amounted to was a modest commitment by Beijing to increase purchases of U.S. agricultural products—largely reversing the damage inflicted by Trump’s own tariffs and China’s retaliatory measures. Structural issues like intellectual property theft and state subsidies? Left mostly unaddressed. Meanwhile, American farmers had already received tens of billions in emergency subsidies to cushion the self-inflicted wound of the trade war. The deal wasn’t a victory; it was a poorly disguised ceasefire dressed up as a conquest.

The steel and aluminum tariffs offer another case study in symbolic overreach. Imposed under the banner of “national security,” these tariffs were supposed to revive American industry. In reality, they sparked retaliatory tariffs from Canada, the EU, and others, hitting everything from bourbon to motorcycles. The cost? U.S. manufacturers and exporters faced higher input prices and declining competitiveness, while the overall job impact in the steel industry was marginal at best. The strategy generated numerous headlines but yielded little in the way of sustainable policy. Predictably, some of those tariffs were quietly lifted or negotiated into irrelevance—classic TACO behavior.

Yet none of this mattered to Trump’s political calculus. His brand of populist nationalism didn’t require results. It required conflict, spectacle, and a rotating cast of villains—China, Germany, Mexico, even NATO. Tariffs weren’t meant to rebalance trade; they were meant to trigger applause at rallies. And if the markets panicked? Even better. Chaos is a feature, not a bug, when your presidency is structured like a perpetual campaign.

Investors and foreign governments eventually caught on. The TACO trade emerged not as a cynical joke but as a rational strategy: assume Trump would escalate, then assume he’d back down once the costs became real or the headlines turned hostile. It became the safest play in an otherwise volatile presidency.

There’s a tragic irony here. Trade policy—especially in an interconnected global economy—requires stability, clarity, and long-term thinking. Trump gave us none of these. Instead, he brought the logic of reality television to global commerce: provoke, antagonize, pivot, and claim victory before the credits roll. The problem is, the world doesn’t reset at the end of each episode. Farmers still needed markets. Allies still needed predictability. American leadership still needed coherence.

So here we are, months later, still parsing through the rubble of his performative economics. The trade wars didn’t bring factories roaring back or reduce deficits. They didn’t discipline China or remake global supply chains. But they did give us hashtags, slogans, photo ops—and one very fitting acronym.

Ultimately, the TACO trade is more than just a market position. It’s a governing philosophy masquerading as policy: all bluster, no ballast. A man who bragged about deals he never signed, wars he never won, and victories he never earned. A man who, in the art of the deal, mastered only one technique: the disappearing act.

TAKO Ticareti: Trump’ın Gümrük Vergisi Blöfü

Wall Street, siyasi saçmalıkların şiirsel gözlemcisi olarak, Trump dönemi ticaret doktrinini tanımlamak için yeni bir terim uydurdu: TACO ticareti — yani Trump Always Chickens Out (Trump her zaman geri adım atar). Bu bir mutfak mecazı değil, ama bolca acı ve boş içerikle dolu. Bu, deneyimle şekillenmiş bir yatırım kısaltması: Donald Trump’ın gümrük tarifeleriyle ekonomik kıyameti tehdit edeceğine, piyasaları sarsacağına, kendini güçlü adam gibi konumlayacağına — ve sonra sessizce geri adım atacağına dair bir bahis.

Bir gazeteci yakın zamanda bu lakabı dillendirdiğinde, Trump öfkeyle patladı: “AB’ye %50 vergi koydum,” diye çıkıştı. “Aradılar ve dediler ki, lütfen hemen görüşelim. Bunu geri adım atmak mı sanıyorsun? Bir daha asla böyle konuşma.” Takip eden açıklama ise veri temelli bir savunma değil, Trump’a özgü meydan okumaların ders niteliğinde bir örneğiydi: asla açıklama yapma, asla geri adım atma, sadece inatla devam et — tercihen bir yalanla.

Trump bir keresinde 90 gün içinde 200'den fazla ticaret anlaşması imzalayacağını iddia etmişti. Bu ekonomik diplomasi değil, gece yarısı televizyon reklamı mantığıydı. Ne ABD’de ne de başka bir ülkede hiçbir ticaret kurumu bu sayıların yakınından bile geçemedi. Ama amaç zaten doğruluk değildi. Bu iddia, daha büyük bir anlatı amacı taşıyordu: kendisini zayıflarla dolu bir dünyada amansız bir anlaşma ustası olarak konumlandırmak — puan tablosu aksini gösterse bile. Bu, yönetişim kisvesi altında gaz lambası taktiğiydi.

Trump’ın ilk döneminde yaptığı ve sıkça övülen “Birinci Aşama” Çin ticaret anlaşmasını ele alalım. Trump, bu anlaşmayı “tarihi”, “Amerikalı çiftçiler için dev bir zafer” ve “şimdiye kadar görülen en büyük anlaşma” olarak nitelendirdi. Gerçekteyse, Pekin’in ABD tarım ürünlerinden daha fazla satın alma sözü vermesiyle sınırlı kaldı — ki bu da esasen Trump’ın kendi tarifeleri ve Çin’in misillemeleriyle verdiği zararın kısmi telafisiydi. Fikri mülkiyet hırsızlığı ve devlet sübvansiyonları gibi yapısal sorunlar? Büyük ölçüde görmezden gelindi. Bu sırada Amerikan çiftçilerine, ticaret savaşının kendi kendine açtığı yaraları sarmak için on milyarlarca dolarlık sübvansiyon verilmişti. Bu bir zafer değil, bir ateşkesin zafer gibi paketlenmiş haliydi.

Çelik ve alüminyum tarifeleri ise sembolik aşırılığın başka bir örneği. “Ulusal güvenlik” kisvesi altında getirilen bu vergiler, Amerikan sanayisini canlandırmak amacıyla uygulamaya konuldu. Gerçekteyse Kanada, AB ve diğer ülkelerden misillemeler geldi, bourbon’dan motosiklete kadar birçok ürüne gümrük vergisi konuldu. Maliyet? ABD’li üreticiler ve ihracatçılar daha yüksek girdi fiyatlarıyla ve azalan rekabet gücüyle karşılaştı. Çelik sektöründeki istihdam etkisi ise son derece sınırlı kaldı. Bu strateji bolca manşet yarattı, ama sürdürülebilir bir politika getirmedi. Öngörülebileceği üzere, bu tarifelerin bir kısmı sessizce kaldırıldı ya da anlamsız hale getirildi — tam da TACO klasiği.

Ancak bunların hiçbiri Trump’ın politik hesaplarında önem taşımıyordu. Onun popülist milliyetçiliği sonuç istemiyordu. Çatışma, gösteri ve dönen bir düşman galerisi istiyordu — Çin, Almanya, Meksika, hatta NATO bile. Gümrük tarifeleri ticareti dengelemek için değil, mitinglerde alkış almak için vardı. Ve piyasalar paniklerse? Daha da iyi. Kaos, Trump yönetiminde bir hata değil, bir özelliktir.

Yatırımcılar ve yabancı hükümetler sonunda bu oyunu çözdü. TACO ticareti, alaycı bir şaka değil, rasyonel bir strateji olarak doğdu: Trump’ın önce gerginliği artıracağını, sonra maliyetler gerçek hale geldiğinde ya da manşetler değiştiğinde geri adım atacağını varsay. Bu, aksi halde öngörülemez bir başkanlık döneminde en güvenli hamle haline geldi.

Burada trajik bir ironi var. Ticaret politikası — özellikle de küresel bir ekonomide — istikrar, açıklık ve uzun vadeli düşünce gerektirir. Trump bunların hiçbirini sağlamadı. Bunun yerine, küresel ticarete reality show mantığını getirdi: kışkırt, düşmanlaştır, yön değiştir ve jenerik akmadan önce zafer ilan et. Sorun şu ki, dünya her bölümün sonunda başa sarmaz. Çiftçilerin hâlâ pazara ihtiyacı var. Müttefiklerin öngörülebilirliğe. Amerikan liderliğinin ise tutarlılığa.

Ve işte buradayız: aylar sonra hâlâ onun performatif ekonomisinin enkazını ayıklıyoruz. Ticaret savaşları fabrikaları geri getirmedi, açıkları kapatmadı. Çin’e diz çöktürmedi, küresel tedarik zincirini yeniden şekillendirmedi. Ama bize etiketler, sloganlar, fotoğraf fırsatları — ve oldukça uygun bir kısaltma bıraktı.

Sonuç olarak, TACO ticareti yalnızca bir piyasa stratejisi değil. O, politika kılığına girmiş bir yönetim felsefesi: bol laf, sıfır denge. Hiç imzalamadığı anlaşmalarla övünen, hiç kazanmadığı savaşlarla övünen, hiç elde etmediği zaferleri kutlayan bir adam. Ve “anlaşma sanatı”nda ustalaştığı tek teknik: sahneden kaybolmak.